LAATSTE DEEL VAN DE INTEGRALE REEKS KLIK voor andere strips van Jean-Claude Mézières KLIK voor andere strips van Pierre Christin RAVIAN INTEGRAAL 7 19. Aan de Rand van het Grote Niets - 20. De Orde van de Megalieten - 21. De Tijdopener Jean-Claude Mézières + Pierre Christin Dargaud | 176 p. | € 29,95 (HC) Vreemde opvattingen Na drieënveertig jaar en ruim duziendtweehonderd schitterende platen zetten Pierre Christin (scenario) en Jean-Claude Mézières (tekeningen) in 2010 zogezegd een punt achter de avonturen van Ravian en Laureline en met het verstrijken van de jaren lijkt deze reeks enkel legendarischer te worden. Men zegt dat ze inventief en innovatief was, dat ze sciencefiction een gezicht gaf, dat haar invloed tot ver voorbij de grenzen van het medium voelbaar en zichtbaar is geweest en dat ze bepalend was voor alles en iedereen die na haar kwam. Dat is niet overdreven en er is geen woord van gelogen. In 1967 verscheen Ravian voor het eerst in het striptijdschrift Pilote en ook al valt de nieuwkomer meteen op, toch is duidelijk dat de auteurs nog geen idee hebben van de richting die ze met hun tijd/ruimteagent en diens partner Laureline uit willen. Omdat niemand kan vermoeden dat deze helden zo lang mee zullen gaan, vinden er in de eerste verhalen gebeurtenissen plaats die gaandeweg voor problemen zorgen. Christin laat het niet aan zijn hart komen en wringt zich de volgende jaren in de vreemdste bochten om alles logisch te doen lijken. Tevergeefs, de reeks is aan de controle van hun scheppers ontsnapt. Dat maakt het interessant. Vandaag doen de vreemdste opvattingen de ronde. Dat het strippubliek geen cycli meer lust, dat elk album afzonderlijk moet kunnen gelezen worden, dat alles zin moet hebben en uitgelegd moet worden... Daar scheen men in 1967 geen last van te hebben. In tegenstelling tot wat promopraatjes beweren, zijn de drie afsluitende delen die in deze integrale werden opgenomen, niet te begrijpen als je de rest van de serie niet kent. Alles begint op een markt waar Ravian en Laureline hun koopwaar aan de man proberen te brengen terwijl ze eigenlijk nieuwe aanwijzingen hopen te vinden over het lot van Galaxity en de verdwenen aarde. Na twintig bladzijden is er nog niets gebeurd, maar vraagt elke nieuwe lezer zich zeker af waar die irritante schniarfer vandaan komt. En dat is een detail. Het voortslepende probleem met de tijdparadoxen en de parallelle werelden is andere koek. Christin lost dit handig op met de introductie van het Grote Niets waarvan niemand weet wat het is en zelfs dat is niet zeker. En dan heb je de Wolochs nog, grote stenen die buiten de geschiedenis staan en daardoor de toekomst van het universum worden. Onbegrijpelijk? Inderdaad, het bouwt allemaal verder op wat voorafging en het krijgt enkel zin als je de serie gelezen hebt. Iets wat men vandaag naar het schijnt verafschuwt. Met Aan de Rand van het Grote Niets (2004), De Orde van de Megalieten (2007) en De Tijdopener (2010) kwam er dus een (voorlopig) einde aan een van de opvallendste Europese stripreeksen. De serie was dan al enige tijd over haar hoogtepunt heen en dat beseften de makers zelf. Het deed er niet meer toe, ze laten hun helden uitbollen. In het afsluitende deel passeren alle personages en figuren die ertoe deden een laatste keer de revue, daarna valt het doek. Geen open einde, geen vaag of onuitgesproken ideetje, maar een groot, vet punt. Een zeer ontgoochelend einde volgens sommigen, maar wordt dat niet over alle reeksen gezegd? Het is voor een auteur onmogelijk om aan de verwachtingen van iedereen te voldoen, dat wordt weleens vergeten. Het is goed dat Christin en Mézières zich er geen barst van hebben aangetrokken, dat deden ze daarvoor immers ook niet. Hun eigenzinnigheid en lef hebben Ravian groot gemaakt. Trouwens, echt uitgezongen zijn ze niet. Eigenwijs als ze zijn, namen ze de draad weer op en vergasten ons wanneer het hen past op kortverhaaltjes en ander moois waarmee ze voortbouwen aan het rijke universum dat ze creëerden. In 2014 verscheen nog zo'n collagealbum als deel 22. Er zit al jaren een gelijkaardig album in de pijplijn. FLO VAN DIJCK --- oktober 2018

Lees ook deze vorige besprekingen of raadpleeg ons archief: