|
|
ONZE NAVELSTRENG
Marie
Duvoisin + Gwénola Morizur
Saga Uitgaven (Collectie Bamboe) | 72 p. | € 19,95 (HC) |
| Een
strip over mensen, kwetsbaarheid en grote verwachtingen |
Rond
de kerstperiode verneemt Lily L'amandier dat ze zwanger is
van haar eerste kind. Ze weet niet of ze de baby wil houden
en nog minder hoe ze haar partner Felix het nieuws moet meedelen.
Hij heeft net een platencontract gescoord en droomt van de
roem. Tegelijkertijd is zijn neefje Balthazar uit Montréal
onderweg naar Frankrijk, om de vakantie door te brengen bij
Lily en Felix. De geplande studio-opnames van Felix' band
gooien roet in het eten. Lily moet het neefje alleen op de
luchthaven oppikken en hem een ontspannende vakantie bieden,
een opgave van jewelste. De ouders van Balthazar zitten immers
in een scheiding, het jongetje heeft heimwee en voelt zich
door zijn moeder in de steek gelaten.
Het verdriet van de uk maakt Lily van meet af aan overstuur:
de hormonen razen door haar lijf, ze kan haar emoties niet
delen en heeft geen idee hoe ze een verdrietig kereltje geborgenheid
moet bieden. Tot ze voor de niet-alledaagse oplossing kiest:
met Balthazar in één trek naar Auvergne rijden,
om er bergen en sneeuw te gaan zien. Daarmee beantwoordt ze
de stille noodkreet van haar logé, die het begin van
het verhaal markeert: "Bij ons, in Canada, is er altijd
sneeuw met Kerstmis."
Vanaf het eerste moment is Onze Navelstreng een verhaal
dat barst van de emoties. Criticasters zullen het misschien
(te) sentimenteel vinden, maar wij konden het scenario van
Marie Duvoisin best appreciëren. Ze
portretteert mensen, hun kwetsbaarheid en hoe ze twijfels
een plek en een reden van bestaan geven. In combinatie met
de rechttoe rechtaan tekenstijl van Gwénola
Morizur krijgt de strip daardoor een bijzonder filmisch
en pakkend karakter: het leven zoals het is, in sobere kleurrijke
tekeningen, met rake tekstballonnen.
Dit is dus geen strip die grenzen aftast, noch een graphic
novel die breekt met de vertrouwde codes of een chronologische
verhaallijn. Maar ondanks die standaard insteek slaagt Duvoisin
er wel in om er een uniek, herkenbaar relaas van te maken.
Tijdens de road trip beleven Lily en de kleine Balthazar immers
de ene verrassing na de andere. Ze ontmoeten een lifter en
stranden samen met hem in een verlaten boerderij, waar ze
vriendschap sluiten met een oudere weduwnaar. Vanaf dat ogenblik
komt er een stukje rust in het turbulente avontuur van de
hoofdrolspelers. De oude man neemt Balthazar op sleeptouw
en laat hem voor de kudde zorgen. Lily zoekt een manier om
de communicatie met Felix terug op te nemen. Er worden knopen
doorgehakt, geheimen blootgelegd en banden voor het leven
gesmeed.
Onze Navelstreng is een publicatie waarin mensen
van vlees en bloed in onvoorziene omstandigheden stand moeten
houden: Lily als aanstaande moeder, Balthazar zonder ouders
én zonder contact te hebben met 'oompje' Felix, de
oude weduwnaar zonder familie in de eindejaarsperiode. Duvoisin
portretteert mensen zoals ze zijn, spit familiebanden uit
en demonstreert hoe moeilijk het soms is emotionele kloven
te overbruggen. Tegelijk weeft ze hoop doorheen het hele verhaal.
Die hoop groeit in Lily's buik én in de gesprekken
die de personages beetje bij beetje beginnen voeren in een
voor hen onbekende omgeving. De warmte vertaalt zich dan weer
in de tekeningen van Morizur: een meer dan geslaagde samenwerking
tussen scenarist en tekenaar.
Verdriet, verwerking, klein geluk en grote verwachtingen:
ze vloeien in Onze Navelstreng gedurig in elkaar
over en wisten ons absoluut te boeien. Dat deden ook de berustende,
wijze woorden van de weduwnaar/peetvader, die als rots in
de branding fungeert voor de gestrande reizigers én
voor deze hele strip: "We hebben de ouders die we hebben.
Maar op een goeie dag moet je de pagina omslaan en je verzoenen
met je verleden. Als je zelf ouder wordt, belet niets het
anders te doen." |
|
BENEDIKTE VAN EEGHEM --- juni 2018 |
|
|
