|
|
KLIK
voor andere strips van
Denis-Pierre Filippi |
|
|
MICKEY
De Verloren Oceaan
Silvio
Camboni + Denis-Pierre Filippi
Glénat | 60 p. | € 24,95 (HC) |
| Mickey
Solo |
Van
Steamboat Willie naar steampunk Mickey: het is een
stap van bijna honderd jaar en echt geen muizenstapje! De
Verloren Oceaan voegt grafisch en inhoudelijk een ongeziene
dimensie toe aan een vertrouwd en iconisch personage. Zelden
zo onder de indruk geweest van knagend ongedierte.
In november zal het negentig jaar geleden zijn dat het grote
publiek kennismaakte met Mickey en Minnie Mouse. De inmiddels
beroemde korte animatiefilm Steamboat Willie was
eigenlijk al het derde filmpje met Disney's
muizenkoppeltje, maar pas na het succes hiervan werden de
oudere en aanvankelijk nog stille filmpjes heruitgebracht,
met geluid. Ook in de Nederlandstalige Mickey-hommagereeks
is De Verloren Oceaan de derde uitgave, na het koldereske
De Jeugd van Mickey (Tebo) en het
in de depressiejaren gesitueerde Zombokoffie (Régis
Loisel). De Mickey's van Cosey
(Une Mystérieuse Mélodie) en Nicolas
Keramidas en Lewis Trondheim (Craziest
Adventures) uit 2016 raakten (nog?) niet vertaald, hoewel
zeker die tweede geweldig is.
Uitgezonderd Tebo's eigenzinnige Mickey
blijven de anderen grafisch tamelijk dicht bij de Mickey zoals
we hem kennen uit de filmpjes en Donald Duck en alleszins
binnen het vertrouwde universum. Silvio Camboni's
Mickey is van een andere orde: kleurrijk, driedimensionaal
en met hoge wow-factor. Denis-Pierre Filippi's
verhaal is al even opmerkelijk. We bevinden ons "17 jaar
na het conflict" (dat verder onbesproken blijft) in een
verhaal met een duidelijk ernstiger toon. Mickey, Minnie (minder
air head en meer brainiac) en Goofy (knutseltechneut
van Doc Emmett Brown-kaliber) vormen een freelance ploegje
dat met "autoscaven" en "lagefrequentiemodulatoren
met sensorische geleiders" wrakken met "Asimov IV-aandrijving"
plundert voor "koraliet". Dat is een kostbare brandstof
in de steampunkwereld van deze Mickey, die "oscilloscopische
knoppen" en "nanometrische sleutels" hanteert
zoals de Minnie in de Disney-filmpjes haar breiwerk. Ze worden
ingehuurd voor een bijzondere opdracht, gehinderd door hun
eeuwige rivaal Boris Boef. De klus loopt echter uit de hand
en hun wereld wordt letterlijk op zijn kop gezet.
Voordat je kunt bedenken dat dit avontuur eigenlijk eerder
toevallig met Mickey en co. bevolkt is en evengoed met andere
hoofdpersonages kon beleefd worden, komen hun vertrouwde eigenschappen
naar boven. Die héél toevallig perfect uitgedrukt
worden in een scène waarin alle personages thee drinken
(een obsessie van doc Goofy) uit mokken met beeltenissen van
hun Disney-neefjes en -nichtje uit Star Wars: Darth
Vader (Boris Boef), Chewbacca (Goofy), Leia (Minnie) en Han
Solo (Mickey). Eigenlijk vertelt Disney al bijna een eeuw
hetzelfde verhaal... Gelukkig is de multinational commercieel
verstandig en artistiek ruimdenkend genoeg dit hommageproject
van die crazy Frenchies te laten gebeuren: een Minniemale
inspanning zonder verloren geloofwaardigheid voor Disney met
een Micksimale uitkomst, zeker in het geval van De Verloren
Oceaan. |
|
KOEN DRIESSENS --- mei 2018 |
|
