|
|
KLIK
voor andere strips van
Régric
KLIK
voor andere strips van
Roger Seiter |
|
|
LEFRANC 29
De Chaostherapie
Régric
+ Roger Seiter
Casterman | 48 p. | € 7,95 (SC) |
| Hoger
ingeschat |
Scenarist
Roger Seiter en tekenaar Régric
mogen weer eens opdraven om de creatie van Jacques
Martin gestalte te geven. Régric debuteerde
in deze reeks in 2009 met Zwarte Kerst. Hij had daarvoor
al zijn sporen verdiend onder de vleugels van de meester zelf
bij het tekenen van de eerste drie verhalen uit de educatieve
reeks De Reizen van Lefranc. Seiter schreef zijn
eerste Lefranc-verhaal in 2014 met Cuba Libre.
Wat meteen opvalt is dat we ten opzichte van het vorige album
plots vier jaar verder springen. De Chaostheorie
speelt zich af tegen de achtergrond van de Olympische Spelen
in Melbourne. In de aanvangsfase wordt een vliegtuig neergehaald
door een onbekend projectiel. Rond datzelfde moment landt
journalist Guy Lefranc in Australië om daar de Spelen
te verslaan. Door het slechte weer zijn er echter nauwelijks
vluchten naar Melbourne zodat het kantjeboord wordt voor de
journalisten om tijdig ter plaatse te zijn voor de openingsceremonie.
Een vijftigtal mensen krijgt toch de kans met een stevig vliegtuig
de reis te maken, maar door het zware weer onderweg komen
ze in de problemen terecht en moet er een noodlanding gemaakt
worden. De hele crew wordt opgepikt door een aantal Zuid-Amerikaanse
indianen die onder leiding staan van een wereldvreemde miljonair
die de oceaan bevaart met een atoomschip. Lefranc en zijn
medepassagiers worden gevangen gezet zodat het doel van de
excentrieke kapitein om een aanslag te plegen tijdens de openingsceremonie
niet in het gedrang komt. Aan Guy en zijn medestanders de
taak dat te voorkomen.
Het scenario van Seiter mag er wezen. Seiter is een betere
verteller dan François Corteggiani
die weleens de pedalen durfde te verliezen in zijn Lefranc-verhalen.
Seiter weet het wetenschappelijke beter leesbaar te houden
voor de modale lezer en bouwt ook iets meer spanning op waardoor
we De Chaostheorie wat hoger inschatten dan zijn
voorganger.
De Lefranc van Régric ziet er wat jonger uit dan de
versie van Christophe Alvès, de tekenaar
van het vorige album. Régric tekent de lippen net ietsje
anders. Ook het kapsel wijkt enigszins af. Voor de rest is
het moeilijker om dit album met het vorige te vergelijken.
Het Principe van Heisenberg was een letterlijk donker
verhaal omdat het zich voornamelijk in het duister afspeelde
terwijl dit nieuwe verhaal zich grotendeels afspeelt in dag-
of kunstlicht waardoor de tekeningen kleurrijker ogen. Alvès
zat in het vorige album bovendien geregeld vast aan de oeverloze
beschrijvingen van de reiswegen die genomen werden. In De
Chaostheorie gaan Régric en Seiter direct op hun
doel af wat het geheel ten goede komt.
De Chaostheorie bevestigt enigszins dat het niet
altijd een goed idee is om diverse auteurs elkaar te aten
afwisselen om een reeks voort te zetten. Continuïteit
is ook voor een langer lopende reeks als Lefranc
belangrijk. Na het lezen van dit nieuwe album bekruipt ons
het gevoel dat Lefranc in twee verschillende klassen
speelt. We kunnen met een gerust hart besluiten dat Régric
en Seiter in de hoogste klasse spelen. |
|
PETER ROTTHIER --- mei 2018 |
|
