COMPLEET VERHAAL KLIK voor andere strips van Paco Roca HET KRUISPUNT Paco Roca / José Manuel Casañ Soul Food Comic | 160 p. | € 24,95 (SC) No puedes perder que lo nunca has tenido* Étienne Davodeau ging al in stripduel met wijnmaker Richard Leroy voor De Onwetenden en Christophe Blain kruiste zijn potlood met de deegrol van topchef Alain Passard. Nu zien we in deze Het Kruispunt een muzikale stripsamenwerking tussen Paco Roca en José Manuel Casañ, boegbeeld van de Spaanse eclectische band Seguridad Social. Spaanse rockbands (alhoewel vaak zeer populair in hun thuisland) raken blijkbaar zelden de Pyreneeën over en bijgevolg hadden we nog nooit van de band gehoord. Tien jaar geleden zou men nog een cd als extraatje bij een dergelijk stripalbum gevoegd hebben, anno 2018 moeten we het doen met de Spotify's en Apple Musics van deze wereld. La Encrucijada, de plaat die Casañ speciaal voor de strip heeft samengesteld, toont in elk geval een band die van veel markten thuis is en graag flirt met exotische ritmes. Na veel gesprekken, dinertjes en late avondjes op café, probeert het duo hun verhaal te vertellen. We zien Seguridad Social evolueren van een in your face-punkband tot een groep die de muzikale experimenten niet schuwt. Bovendien onderbreekt Roca zijn biografische rode draad regelmatig met een intermezzo waarbij hij teruggrijpt naar de roots van de elf nummers op La Encrucijada. Hij hanteert hier ook telkens een tekenstijl die nauw aansluit bij de beschreven periode. En zo zien we strips passeren in de stijl van Winsor McCay, Floyd Gottfredson en Heinz Edelmann: een leuk toemaatje. Op zich lezen we zoiets wel graag. Beide heren trekken de obligate parallellen tussen de strip- en de muziekbusiness en geven de lezer een interessante inkijk in het wereldje. Er doen bijvoorbeeld nogal wat discussies de ronde over wat een artiest eigenlijk verdient en hier krijg je het mooi op een grafisch presenteerblaadje aangeboden. Daarnaast hebben we het wel voor mensen als Casañ die koppig hun eigen ding blijven doen en zich weinig of niks aantrekken van wat de goegemeente van hen verwacht. De laatste jaren eindigden de boeken van Paco Roca steevast hoog in onze jaarlijstjes. Deze keer zijn we echter niet 100% overtuigd. Roca laat in het boek regelmatig zijn twijfels horen over de aanpak van deze cross-over en we zouden ons kunnen voorstellen dat hij zelf niet helemaal gelukkig is met het uiteindelijke resultaat. Vaak probeert hij een woord, een zin of een insteek van zijn vriend in een grafische allegorie te vatten, maar daar zitten nu zowel pareltjes als clichématige miskleunen tussen. Bovendien zijn de persoonlijke interventies van Roca vaak nogal zwaar op de hand en begin je je gaandeweg serieus te ergeren aan zijn verbitterde jeremiades. De auteur wist ons in het verleden te verblijden met zijn heel persoonlijke aanpak van moeilijke onderwerpen, die vaak de dood als centraal thema hadden. Toch wist hij er door zijn particuliere insteek steeds voor te zorgen dat je vrede had met het verhaal. Dit album had een lichtvoetige biografie kunnen zijn, maar zijn voortdurend getwijfel geeft de donderwolk deze keer geen zilveren randje. Op zijn kruispunt lijk je nooit voorrang te hebben... * Je kunt niet kwijtraken wat je nooit hebt gehad. MARIO STABEL --- november 2018