COMPLEET VERHAAL AÉROPOSTALE - LEGENDARISCHE PILOTEN 3 Vachet Patrick Dumas + Christophe Bec Silvester | 56 p. | € 16,95 (HC) Bruggenbouwer In 1997 speelde Kevin Costner de hoofdrol in de door hem geregisseerde post-apocalyptische prent The Postman. Als deze pretentieloze action flick, naast het ten tonele voeren van wijlen Tom Petty, al een boodschap heeft, dan is het wel dat de post(bode) een beschavingsfunctie heeft. Post ontvangen brengt desolate gebieden met elkaar in contact, bevordert interactie en verspreidt kennis. Zouden de vroegste postpiloten zich ook zo gevoeld hebben? Bruggenbouwers tussen beschavingen? Onrechtstreeks wordt die vraag beantwoord. De redenen zijn divers: trots, beroepsernst of simpelweg een onbedaarlijke passie voor het vliegen. Aéropostale is aan z'n derde volume toe. Onderwerp van dit deel is Paul Vachet, een onderscheiden oud-gevechtsvliegenier die een van de gevaarlijkste routes bemant die ooit zijn bevlogen. Nieuwe, onuitgegeven, vlieglijnen uitzetten in Zuid-Amerika? Evenmin een probleem, al zijn ongelukken nooit veraf. De structuur van Aéropostale lijkt intussen wel duidelijk. De reeks biedt biografische pilotenportretten in losstaande albums. Ook voor Vachet neemt Patrick A. Dumas opnieuw de tekenpen ter hand. De man, die voor de Nederlandstalige markt niet al te veel op zijn actief heeft, heeft een stijl die zich niet voor iedere strip leent. Weinig perspectiefwissels, schaarse close-ups, en een eerder klassieke bladspiegel werken echter wel voor dit genre van strip. Zeker wanneer de landschappen het overnemen en de luchten, knap ingekleurd door Diogo Saito, dan toch de achtergrondbladspiegel inpalmen. Saito blijft trouwens eveneens op post en zal ook het volgende deel over Antoine de Saint-Exupéry van kleuren voorzien. Het behoeft een geoefend scenarist, met name Christophe Bec, om van Vachet één vloeiende leeservaring te maken. Aéropostale blijft immers wat het is, een biografische stripreeks. Ook Vachet is dus in essentie een samenrapen van feitelijke herinneringen. Hoe goed Bec die herinneringen ook met elkaar verbindt, de onderliggende structuur van aparte verhalen blijft behoorlijk duidelijk, zelfs met de hulp van een verrassende en reminiscerende verteller die terugblikt op zijn ervaringen met Vachet. Niet dat die structuur van losse(re) eindjes stoort. Zolang je er als lezer tenminste mee om kunt dat je slechts indrukken en geen vaststaand beeld krijgt over Vachet. Om een totaalbeeld te krijgen, moet je zelf verbindingen maken. Als een bruggenbouwer, zoals de postbode er een is. DIEDERIK VAN DE VELDE --- november 2018