De Grenzeloze Top 500 -- nummer 54

De Smurfen 1: De Zwarte Smurfen door Peyo + Peyo / Yvan Delporte op nummer 621
Door de steek van een vlieg verandert een Smurf in een gevaarlijke zwarte Smurf. Als hij in de staart bijt van een andere Smurf, verandert ook hij in een ontstuimig 'gnappende' besmetteling. In een ware veldslag, waarbij stuifmeel van een bepaalde bloem toch de besmette Smurfen geneest, vallen de blauwe Smurfen als vliegen en belagen van de weeromstuit hun voormalige soortgenoten. Met het principe van Tien Kleine Negertjes is Grote Smurf de last man standing. Gelukkig zorgt een ontploffing ervoor dat een walm van stuifmeel de inmiddels àlle getroffen Smurfen weer geneest. Voor de Amerikaanse markt en enkele andere landen moesten de zwarte Smurfen aangepast worden naar paarse Smurfen om de Afro-Amerikaanse bevolking niet te schofferen.

De Incal integraal door Mœbius + Alejandro Jodorowsky
Oog & Blik (2003, HC) / Oog & Blik | De Bezige Bij (2010, SC)

De verguisde detective John Difool krijgt de opdracht om een vrouw te vergezellen. Ze moet vóór twaalf uur terug thuis zijn. Wat een peulschil lijkt, wordt een van de grootste sf-avonturen ooit voortgebracht in de negende kunst. Iets vóór twaalf uur is de vrouw nog steeds haar favoriete standjes aan het doornemen met Kill, een personage met een hondenkop. John verwondt Kill die daar niet mee kan lachen. John moet vluchten en komt per ongeluk in het bezit van een vreemd voorwerp: de incal. Die incal zal hem samen met Kill, zijn vogel Deepo, de Metabaron, Animah, Ta-nata en Solune meesleuren in een weergaloos avontuur vol Technovaders, presidentiële klonen, emperioratrixen, zwarte eieren en als klap op de vuurpijl een planeet bevolkt met John Difool-klonen.

Aantal genomineerde albums van Mœbius (Jean Giraud): 37/2296
Aantal genomineerde albums van Alejandro Jodorowsky: 26/2296

Voordat hij aan De Incal begon las Alejandro Jodorowsky alle boeken van Mickey Spillane. De Incal van het Duister begon als een detectiveverhaal met alle ingredienten van een detectiveverhaal, maar dan een die zich afspeelt in de toekomst. Het is een gegeven dat Mœbius eerder gebruikte in The Long Tomorrow, een korte strip die hij maakte op scenario van Dan O'Bannon. Daarin krijgt privédetective Pete Club van een vrouw uit de betere stand een opdracht. Als later blijkt dat zij een spionne is die zich in elke denkbare gedaante kan transformeren, schiet de detective zijn onbetrouwbare cliënte dood. Doet dat een belletje rinkelen? De serie begon als een geïmproviseerd aaneenrijgen van een aantal losse verhalen die Mœbius en Jodorowsky begin jaren tachtig maakten voor Métal Hurlant. De volstrekt grillige verhaallijn die hiervan het gevolg was, werd door de altijd klagende Difool in Na de Incal omschreven als een "politiek-theologisch-symbolische" en zelfs "katastrofaal-galactische rampentoestand".

Alejandro Jodorowsky heeft De Incal altijd beschouwd als een trilogie, 't is te zeggen: de zes delen van De Incal vormen het zesdelige middenstuk van de trilogie. En dan is er nog Voor de Incal (zes delen door Zoran Janjetov) en Na de Incal (één deel door Mœbius, nu herbegonnen Als Final Incal door José Ladrönn). Nochtans maakte hij Mœbius eerst wijs dat het de bedoeling was dat De Incal uit niet meer dan twee delen zou bestaan, vervolgens drie en uiteindelijk zes. Mœbius ging er telkens mee akkoord. Alleen Jodo wist waar de kleine details in De Incal naar zouden verwijzen om hem achteraf Voor de Incal en later Na de Incal te laten tekenen. Bijvoorbeeld over het heilige boek en John Difools grote liefde die pas in het derde deel van Voor de Incal voor het eerst opduikt, maar waar op de laatste pagina van De Incal wel naar wordt verwezen: "Ik herinner me..." Waarom hij niet meteen begon met de eerste cyclus, verklaarde Jodo met een verwijzing naar de kunst. Als je een gesloten triptiek opent, zie je eerst het middenstuk en pas dan kijk je in die volgorde naar het linker- en het rechterpaneel. De Incal betekende zoveel als het droomgedeelte van de trilogie. Voor de tweede cyclus had Mœbius alleszins geen tijd. Hij stelde de dan twintigjarige Zoran Janjetov voor. Om zowel Mœbius als uitgeverij Les Humanoïdes Associés warm te maken voor Na de Incal ging niet van een leien dakje. Toch drukte de uitgeverij honderdduizend exemplaren van het eerste deel. De zeven miljoen andere exemplaren die Jodo van zijn reeksen ondertussen verkocht, waren een mooi argument.