Dit album is, na De Judasgraal (deel 209, 2006) en Het Zwaard van de Maagd (deel 210, 2006), het afsluitende deel van een trilogie. In Het Vuur en de Maagd zijn Claus D. Scholz en Martin Lodewijk op het toppunt van hun kunnen. De vier grote plaatjes op de eerste pagina maken meteen indruk en dat meesterschap duurt heel het album lang.

Op het eerste plaatje rijdt de aartsbisschop in stoet naar de kathedraal van Reims en in het volgende plaatje krijgen we gedetailleerd de gevel van die kathedraal te zien. Het derde plaatje toont de kroning van Karel VII en op het vierde plaatje zien we Johan en Merlijn onder de bezoekers. Verder in het album zijn er gevechten en veldslagen, allemaal kundig getekend door Claus. Laten we de inkleuring door Studio Leonardo niet vergeten, want ook die doet het heel goed.

Martin Lodewijk gebruikt in zijn albums meestal veel tekst en in dit verhaal doet hij er nog een schepje bovenop. Hier is heel wat leeswerk aan, maar dat is dan wel voortreffelijk gedaan. Bovendien zijn alle geschiedkundige elementen die Martin aanhaalt helemaal correct. Niet voor niets heeft hij thuis een uitgebreide bibliotheek, waarbij hij alles nagaat vooraleer het neer te schrijven. Er komen wel degelijk talrijke historische elementen naar voor, die hij in een boeiende verhaallijn verwerkt en waarin de plotwendingen zich in hoog tempo opvolgen.

Bij het verlaten van de kathedraal, na de kroning, klinkt Merlijn onheilspellend: "Bedenk dat dankbaarheid van vorsten een zeldzaam goed is, Johan". Dus... Jeanne d'Arc, die ervoor zorgde dat Karel VII naar Rouen kon komen om er gekroond te worden, zal door hem verraden worden? De geschiedenisboeken spreken voor zich. Dat Johan en Merlijn deze situaties meemaken, is te danken aan de Mist der Tijden, die door Merlijn opgeroepen wordt zodat beiden in de vijftiende eeuw belanden. Kindermoordenaar Gilles De Raïs wordt een slachtoffer van die Mist der Tijden. Tijdens een vluchtpoging komt hij tien jaar verder terecht, juist op tijd om zijn eigen terechtstelling te ondergaan. Dat is een genoegendoening voor de lezers die doorheen het verhaal meer en meer walgen van de slechtheid van die vertrouweling van de koning.

We weten natuurlijk allemaal hoe het eindigt met Jeanne d'Arc, maar dankzij de mooie tekeningen en de boeiende verhaallijn blijft het spannend. En ja, Johan en Merlijn raken behouden terug in hun eigen tijd, via de Mist der Tijden. Het eerste wat de Rode Ridder daar doet, is gaan biechten in een kerk. Hij zegt tegen de biechtvader: "Vader, vergeef mij, want ik heb gezondigd... en gefaald!" Dat is wel even een ongewoon element, want een falende Rode Ridder én een bekentenis dat hij fouten gemaakt heeft, zijn we niet gewoon van hem.

Tenslotte nemen Johan en Merlijn afscheid van elkaar, waarop Johan de teugels naar het zuiden wendt. In Spanje maakt een Zwarte Inquisiteur zijn opwachting.

MARTIN HOFMAN