Met vuurwerk (niet met feestelijke bedoelingen) steeg de etherballon met vliegmachine en de bemanning aan het einde van deel 1 op. Het moet gewoon een proefvlucht van een uur worden, maar ondertussen staat de troon van koning Ludwig II van Beieren wel op het spel. Het proefvluchtje leidt het gezelschap over de Alpen, steeds hoger met de bedoeling de "etherbarrière" op 13.000 meter te doorbreken. In Ludwigs kasteel volgt zijn nicht Elisabeth samen met twee anderen de vlucht tot de ballon volledig uit het zicht verdwijnt. De ballon gaat alsmaar hoger. Door de uitleg over de vliegmachine geloof je bijna echt dat het mogelijk is. En dan gaat het ineens richting de maan. Vanaf dan wordt het allemaal tricky. En wonderlijk. En fantasierijk. Jules Verne had zich geen betere copycat kunnen indenken.

Alex Alice presteert het om ons een Kuifje-moment te bezorgen. Wanneer Kuifje voor het eerst voet op de maan zet in Mannen op de Maan gaf dat een senationeel gevoel. Ook toen hij in grotten verzeilde, kregen we de indruk om op iets nieuws, iets ongeziens te stoten. Ook in Het Kasteel van de Sterren 2 zitten zo'n momenten. Alice stapelt daar nog een paar sprookjesachtige elementen bovenop die niet gekker moeten worden. Maar mooi is het allemaal wel. Mocht hij nog wat gesnoeid hebben in de tekstballonnen om de beeldenrijkdom op zijn platen beter tot hun recht te laten komen, was het helemaal af. In elk geval krijgt de reeksnaam in dit deel zijn betekenis.

De ruimte is veroverd, maar Alex Alice heeft nog meer te vertellen. Beide delen zijn wel een correct afgerond geheel. Twijfelaars die het eventjes wilden afwachten, kunnen misschien verleid worden met het collector's pack: beide delen tegen praktisch dezelfde prijs, maar met een extra bedrukte sleeve rond de albums.