Commissaris Gordon laat aan Batman weten dat de psychiatrische patiënten van Arkham Asylum de boel hebben overgenomen. Ze dreigen de staf van het asiel te vermoorden als Batman niet ingaat op hun verzoek om hen te ontmoeten... en een van hen te worden. De Joker zit achter de overname en laat het niet na om een bewaker te doden om te tonen dat het hem menens is. Ondertussen gaat het van kwaad naar erger met Two-Face die totaal verknipt uit therapie is gekomen nadat men hem aanleerde dat hij ook keuzes kon maken dankzij een dobbelsteen en vervolgens tarotkaarten. Maar nu kan hij zelfs niet meer beslissen over eenvoudige kwesties zoals naar het toilet gaan. Batman ziet zich verplicht om deel te nemen in een spel dat de Joker voor hem bedacht, al gaat de rest van de gevangenen zoals The Mad Hatter, Killer Croc, Clayface, Scarecrow en nog andere vijanden van Batman daar niet mee akkoord.

Arkham Asylum is een klassiek geworden Batman-one-shot uit 1989, nu in een definitieve Nederlandstalige hardcovereditie. Geruggensteund door de twee revolutionaire comics The Dark Knight Returns van Frank Miller en Watchmen van Dave Gibbons en Alan Moore, die Arkham Asylum voorafgingen, koos de Schotse scenarist Grant Morrison voor een volstrekt omgekeerde aanpak door droomaspecten, het emotionele en irrationele van de Batman-mythologie uit te spitten. De bedoeling was om het meer op te vatten als muziek of als een experimentele film in plaats van een avonturencomic. Mede door een uitgebreide signeertoer in de Verenigde Staten brak het album alle verkooprecords in 1989. Samen met de vele uitvoeringen in hard- en softcover in binnen- en buitenland raakten er ongeveer een half miljoen exemplaren verkocht waardoor het tevens een van de best verkochte graphic novels aller tijden is. Dat is indrukwekkend gezien de minder voor de hand liggende collage- en schildertechniek van Enghelsman Dave McKean.

In dit verhaal is Batman amper in vol ornaat te zien: uitsluitend in silhouetvorm en meestal verdwijnend in de achtergrond. Een schril contrast met de Joker wiens trekken McKean tot in de meest verwrongen grimassen verkent. Het eigenlijke stripverhaal is niet gek lang, of we bedoelen eigenlijk dat je er in een snel tempo doorheen kan. Onderweg pik je moeiteloos alle details mee. Het vergt talent om tegelijk zo helder te zijn en een artistieke meerwaarde te leveren. Het vergt een kunstenaar als Dave McKean om die evenwichtsoefening tot een goed einde te brengen.

Bijna de helft van deze uitvoering bestaat uit een reproductie van het originele scenario van Grant Morrison. Daar kunnen we kort over zijn: dit is bladvulling. Maar voor wie de uitdaging wil aangaan om de tekst te vergelijken met de interpretatie van McKean, be our guest.