Het is tegenwoordig bijna elke week de goednieuwsshow bij uitgeverij Talent. Deze week is daar geen uitzondering op. Want na langverwachte titels als Kookaburra, De Kinderen van de Salamander, Samba Bugatti en ga zo maar door — het lijstje wordt indrukwekkend — is het deze week de beurt aan Celadon Run.

Celadon Run kende over de vier delen maar liefst drie verschillende tekenaars. Elie Klimos (Timon van de Velden), Frank Brichau en Alain Queireix. Om eerlijk te zijn liggen hun stijlen nogal uiteen wat de overgang tussen de verschillende delen soms complex en storend maakt. Zeker omdat het verschil 'm ook in de kwaliteit zit: Frank Brichau is duidelijk de minste van de drie. Maar gelukkig kan de reeks steunen op een uitstekend scenario van Arnoux (De Onthoofde Arenden, De Laatste Fee van Arvandor, Sofaletta) dat leest als een spionagefilm met Robert Redford.

Celadon Run bewandelt de weg tussen XIII en Largo Winch. Tracy Night moet om allerlei redenen voorgoed verdwijnen in de anonimiteit. Op hetzelfde ogenblik overlijdt Pat Callaghan ten gevolge van een medische blunder. Callaghan leidde als het ware een kluizenaarsbestaan zodat ze zelfs met haar familie geen contacten meer onderhield. Bovendien lijkt Pat erg veel op Tracy. De perfecte kans biedt zich bijgevolg aan. Het werk van een plastisch chirurg geeft Tracy de kans om zich zonder enig merkbaar verschil — met uitzondering van de ogen — voor Pat uit te geven. Maar was Pat wel echt wie Tracy dacht dat ze was?

Met Extreme Prejudice kent Celadon Run een prachtig einde, niets gezocht, maar erg netjes afgerond. Dit laatste deel is zonder twijfel het sterkste. Een zeldzaamheid.