Wie zich in het Nederlands waagt aan een uitgave van Lewis Trondheim moet beseffen dat de fans harder schreeuwen dan het publiek vermoedelijk groot is. Trondheim opnemen in de catalogus is vergif. Series worden niet afgemaakt of de albums verschijnen zonder al te veel enthousiasme in grote tussenpozen. Hopelijk vergaat het Ralph Azham niet op eenzelfde manier. In drie delen is het uitverteld en deel 2 dient zich al aan in het Frans.

Door zijn blauwe haar is Ralph Azham bij zijn geboorte uitverkoren om naar het Orakel van Astolia te gaan om te zien of hij echt de Uitverkorene is. Als kind vraagt Ralph zich enkel af of er in het Orakel ook worstjes zijn. In een van de vele flashbacks komen we verder nog te weten waarom Ralphs vader zijn zoon liever bij zich houdt in plaats van mee te geven. Maar daardoor gaat Ralph voorbij aan zijn voorspelde lot. In het dorp wordt hij sindsdien als een ongeluksbrenger, een paria en een nietsnut aanzien. De schande van het dorp in plaats van de trots. Hij heeft de kracht om te zien of iemand zwanger is en ook daar maakt hij zich niet mee geliefd. Enkel Claire, de zus van Ralphs rivaal, wil met hem optrekken... en liefst meer dan dat. Ralph is haar opdringerige avances op een bepaald moment kotsbeu en verkoopt haar een klap. Haar broer zit hem achterna. Van het een komt het ander, Ralph verknalt het bij de raad van wijzen en wordt opgesloten bij de varkens. De wijzen moeten zich beraden over wat ze moeten doen tegen de gevreesde Vom Syrus en zijn Horde: een hinderlaag leggen of niet. Een stemmingsronde levert een gelijkstand op. Het is aan de laatste stemgerechtigde om de beslissing te maken en zo het lot van het dorp en zijn bewoners te bepalen. Laat die laatste nu net Ralph zijn.

Lewis Trondheim improviseert al tekenend zijn verhalen bij elkaar. Dat het verhaal daarom al eens stuitert als een loden bal in een flipperkast is in zijn geval een zegen want daarmee scoort hij punten. Hij last gedecideerd scènes aan elkaar, injecteert humor en delft via flashbacks de noodzakelijke verklaringen op die het heden bepalen. Doorgaans vinden wij flashbacks eerder armoedige oplossingen om een verhaal een nieuwe wending te geven. In Ralph Azham evolueren ze mee met het heden en zijn ze helemaal op het juiste moment geplaatst.

Trondheim beschouwt zich als een beperkt tekenaar. Daar heeft hij gelijk in. Hij kan geen handen tekenen, de bek van de dieren die hij tekent zit lang niet altijd op de juiste plaats, bij een figuur in actie slaat hij vaak de bal mis en zo zijn er nog een hoop bezwaren op te tekenen. Maar als geheel heeft het zoveel charme dat het net wèl aanspreekt. Bovendien laat hij zich veeleer gelden als stripmaker door een degelijk ritme aan te houden met sterke reacties in veelal tekstloze tussenplaatjes. En waar de tekst overheerst, is het nooit saai want aan de dialogen kunnen velen een puntje zuigen. Dat allemaal maakt van ons een Trondhem-fan. We zijn niet met velen, maar we weten waar we van houden. En nu is dat beslist Ralph Azham dat overigens stijlvol is ingekleurd.