| Onderstaande
bijdrage van Sophie Bogrow verscheen
eerder in het Franse stripmaandblad Casemate
nummer 73 van augustus-september 2014. |
 |
Over
de badkraan: "Ik heb deze pagina's prent
na prent oneindig veel keer opnieuw gemaakt. Deze pagina
minstens vijftien keer. Er was altijd een detail verkeerd:
de positie van de arm, de stand van de hand, de hoogte
van de borst, het perspectief van de badkraan,... De oude
badkraan was goed gelukt tot Doug (Headline, red.)
me verplichtte een drietal regels uit de toeristische
gids over te monteren!"
Over een subliminaal verband: "Voor
prent 2 heb ik lang gezocht naar een adequate manier om
de zin "Ze stopte met lezen" weer te geven.
De opmerking over de foto uit de reisgids gaf me de oplossing,
maar ik heb er nog een tijd over gedaan vooraleer ik eraan
dacht het gordijn op de voorgrond te plaatsen om een subliminaal
verband tussen tekst en beeld te verkrijgen." NOOT:
In de Nederlandstalige versie ontbreekt in prent 2 de
vertaling van "Een van de foto's uit de gids gaf
het zicht vanop het balkon weer" onder de zin "Ze
stopte met lezen."
Over de hoekige cirkel: "Een aantrekkelijke
vrouw tekenen die zich gedraagt als een cowboy is grafisch
gezien zo'n beetje als een hoekige cirkel! Ik heb gespeeld
met hoe ze haar hoofd houdt, de viriele manier waarop
ze haar sigaret in de mond heeft en in mijn ogen belangrijke
details als het wasgoed op de rand van de wastafel, een
teken van een praktische persoonlijkheid zonder capsones.
Op het toilet staat een gouden aansteker en ligt een gouden
horloge waarmee ze in het openbaar haar verfijndheid aantoont."
Over het gemak van een grafisch tablet:
"Sinds een vijftiental jaar werk ik enkel nog op
een grafisch tablet: dat bespaart me van angsten en het
maakt de tekening vrijer, soepeler ook. Vorodien waren
er de zorgen om niets fout te doen en daar waren heel
wat voorbereidende stappen voor nodig. Die sapnning 'bevroor'
mijn tekenstijl. Wat een gemak om nu op klein formaat
te kunnen variëren om de kadrages en het evenwicnt
van een pagina te wikken, of prent per prent in te zoomen
voor de details."
Over Dieppe: "Bléville is een alias
die Manchette in zijn roman aan Dieppe gaf. Bijna alle
buitendecors zijn dus authentiek van Dieppe, op één
detail na. Op pagina 12 is de straat Adolphe Thiers ongetwijfeld
die van commandant Fayolle en ik heb bovenaan het huis
het sombere silhouet van het kasteel op de rots weggelaten."
 |
Over
de draaibrug: "Op de pagina's met de draaibrug
wist ik wekenlang ook niet wat ik ermee moest aanvangen.
Dankzij die brug komt het beeld tot leven. Ik moest enkel
nog in de andere prenten de sfeer opfrissen en het asfalt
nat maken."
Over hoofdbrekens: "Op de vorige pagina
bezorgde het silhouet van Aimée voor het trapje
van het hotel me ook hoofdbrekens. Wandelend zou het niet
werken. Er was een plan américain (een
Franse term uit de filmkritiek, ook American shot of 3/4
shot genoemd, waarbij een personage tot de knie wordt
getoond, red.) voor nodig en een romantischn Brigitte
Bardot-achtig kantje om haar eindelijk de voor haar geschikten
gevaarlijke sensualiteit te geven. In prent 3 bestond
het probleem erin haar met het decor te versmelten. De
voorgrond was te aanwezig, Alsof het erop stond geplakt.
Uiteindelijk heb ik haar contouren verdoezeld door de
kleur van haar mantel en haar haren op een aquarelmanier
te laten vervloeien. Ik kan niet echt uitleggen waarom
het nu wel werkt..."
Over precisie met weinig middelen: "De
wagens zijn te subtiele voorwerpen (jawel, zelfs de oude
Dauphine!) om uit het hoofd te tekenen. Tijdens signeersessies
zijn lezers er dikwijls verbaasd over. Ik heb het uiteraard
over een realistische tekenstijl, maar met mijn typische
stijl is het nog moeilijker want ik moet tot een heel
precies resultaat komen met heel weinig middelen, lijnen
of weerkaatsingen... Maar het geeft mijn grafiek een zekere
poëtische gratie. Met mijn excuses voor de wat pedante
omschrijving!"
 |
Over
het lettertype: "Ik zie graag het lettertype
voor de tekstkaders. Het is een onweerstaanbare uiting
van schrijvers van polars tijdens de jaren 1940. Ze waren
halve reporters die in een wolk sigarettenrook nadachten
boven hun oude Underwood (een merk van tikmachines,
red.). Het is een soort hommage aan de artiest..."
Over aforismen: "Manchette liet
in zijn teksten dikwijls weerspiegelingen van zijn overtuiging
glippen, een soort aforismen over de toenmalige maatschappij.
Ik kon niet aan de verleiding weerstaan om zijn sneer
naar de regionale kranten over te nemen, waarbij de ene
van links-kapitatlistische en de andere van kapitalistisch-linkse
strekking is. Bij de uitgever wilden de redacteurs het
verbeteren! Nochtans is het niet achterhaald, toch?"
Over koppigheid: "Een vrouw op hoge hakken
die op een drempel stapt. Het lijkt van geen belang, maar
het is een typisch complexe houding, moeilijk om te tekenen.
Vooral omdat ik weiger om naar films of foto's te tekenen,
uit angst om mijn eigen stijl te verloochenen. Ik zoek
het uit koppigheid liever zelf uit!"
Over de priester: "In prent 6 weet
ik niet waarom die priester in beeld komt. Een overblijfsel
van mijn katholieke opvoeding? Een noodzaak om een diagonale
dynamiek te gebruiken dankzij zijn soutane? In elk geval
geeft hij de toon van de wijk weer: bourgeois en conservatief."
Over de weerkaatsing op zijn Bilals: "Oorspronkelijk
had ik een groot raam getekend en gespeeld met de reflecties
van de fiets. Dat was helemaal niet nodig. Daarna begreep
ik dat de blik van de vrouw op de winkel het belangrijkst
was. Ik heb ingezoomd, en er de weerkaatsing aan toegevoegd
waar ik niet ontevreden over was. Ze heeft wat van een
personage van Enki Bilal, hard en ijskoud..."
 |
Over
instinct: "Het werk aan een album begint
altijd met een 'bijbel' waarin ik, na enkele voorstudies,
de hoofdpersonages vastleg. Ik vertrek altijd van echte
personen die ik wil tekenen! Een keer de casting af is,
bekijk ik veel films en foto's. Maar niet langer wanneer
ik begin te tekenen. Vanaf dan doe ik alles instinctmatig.
Ook voor sommige typische fenomenen als de transparantie
van een lichaam in het water, het wegspoelen van water,
zeepschuim,... Om te vermijden dat ik onophoudelijk zou
schetsen sinds mijn kindertijd — op school vloog
ik buiten omdat ik de leraars liever tekende dan naar
hen te luisteren — moest ik mijn visueel geheugen
versterken. Ik heb een geheugen voor vormen, ik kan tekenen
zonder model, maar niet zonder mijn omgeving te observeren.
Op mijn eentje in een bistro verveel ik me nooit!"
Over Aimées voorbeelden: "Aimée
is Monica Vitti, Modesty Blaise van Joseph Losey, Carla
in L'Avventura van Antonioni... Vandaag weet
ik niet of iemand haar nog zou herkennen. Wat de notaris
betreft, komt hij uit dezelfde, maar minder pezierige
periode: ik ben vertrokken van Jean Royer, ooit de burgemeester
van Tours, een grote tegenstander van bordelen."
Over de verleidelijke troef: "Beeld, tegenbeeld,
de enscenering van dit gesprek kwam natuurlijk: zoals
de opnames van een film die in mijn hoofd gebeuren in
geanimeerde beelden... Ik aarzelde alleen bij de knieën
van de heldin. Moest ik ze uitspelen of niet? Omdat ze
ernaar streeft te infiltreren in de kring van notabelen
van de stad, opteerde ik voor haar verleidelijke troef!" |
